Autor: Biderman Aleksandra
„Kwiecień plecień, co przeplata trochę zimy, trochę lata” – tak brzmi potoczne porzekadło. Tegoroczny kwiecień przeplata nie tyle zimę z latem, ile dni słoneczne, których jest niewiele z dniami pochmurnymi, deszczowymi i bardzo wietrznymi. Taki też był 25 kwietnia 2017: pochmurny, niebyt ciepły czyli mało wiosenny.
W ostatnią środę kwietnia 11-osobowa grupa studentów GUTW pod przewodnictwem Tadeusza wyruszyła na spacer. Z biura Zarządu GUTW zmierzaliśmy w kierunku ul. Wrocławskiej. Wędrówka tą główną ulicą miasta nie należy do najbardziej atrakcyjnych ze względu na duży ruch pojazdów i towarzyszący temu hałas, ale chcieliśmy zobaczyć nowy supermarket Dino. Mijając położone wzdłuż chodnika posesje, oglądamy architekturę domów, odnowione elewacje, piękne zadrzewienie, ogródki pełne kwitnących o tej porze kwiatów.
Dochodzimy do Dino. Atutem tego obiektu jest to, że prowadzi do niego dogodny dojazd i że zapewnia dużo miejsc parkingowych. Potrzebny był także mieszkańcom tej części miasta. Zapoznajemy się z ofertą sklepu, porównujemy ceny.
Nasza wizyta trwa krótko. Kierujemy się w stronę ul. Wielkopolskiej i wspinamy się pod górę.
Wymieniamy uwagi na temat przyszłości tej części miasta, gdzie ma powstać osiedle mieszkaniowe.
Dochodzimy do ul. Górnej. Roztacza się stąd rozległy widok na Gostyń. W panoramie miasta dominują kopuła Bazyliki, wieża Fary i największa bryła tzw. cukierniczki. Robimy sobie pamiątkowe zdjęcia. Idziemy wzdłuż ul. Górnej i – jak można było przewidzieć – na końcu schodzimy w dół. Na jednym z mostków zatrzymujemy się, by znów zrobić zdjęcie. Przedtem mijamy budynek, w którym w przeszłości mieściło się pierwsze w Gostyniu gimnazjum męskie. Ktoś rzuca uwagę, że powinna się tam znajdować przynajmniej pamiątkowa tabliczka.
Spacer kończymy w barze „U Franka”. W nogach „mamy” ok. 6 km. Popijając kawę lub herbatę, rozmawiamy o kwiatach, pracy na działce, dietetycznych posiłkach. Niżej podpisana czyta na życzenie Tadeusza jego wzruszający tekst o przydrożnym krzyżu zwanym Pasyjką, stojącym ongiś przy drodze z Gostynia do Krobi, po którym nawet ślad nie pozostał. Tadeusz to chodząca historia regionu. Wiele wspomnień o ludziach i miejscach, których już nie ma, utrwalił w swoich utworach.
Tak zakończył się ten ostatni kwietniowy spacer. Spotkamy się w maju. Mamy nadzieję, że wtedy wiosna buchnie nie tylko zielenią, kwiatami, ale słońcem i ciepłem.
Zrelacjonowała Halina Spichał
Autor: Biderman Aleksandra
W przyrodzie wszystko się rozkręca, coraz więcej zieleni, kwiatów, kwitnących drzew owocowych. Dnia 5 kwietnia 2017r., od rana było pochmurno, później się rozjaśniło i aura zachęcała do wyjścia na spacer, by móc to piękno zauważyć i podziwiać.
Dziesięcioosobowa grupa zebrana już w biurze, przez chwilę przeglądała prasę przeznaczoną dla studentów UTW, aby zabrać interesujące numery do domu. W celu dokładniejszego przeanalizowania takich artykułów jak np. „Seniorze, ćwicz pamięć. To proste” lub „To lekarz, a nie sąsiadka czy internet, wie lepiej, co jest dobre dla zdrowia!
Początek naszego marszu to posuwanie się w kierunku ulicy Starogostyńskiej. Dalej kroczyliśmy ulicą Leśną, a do taktu wtórowały nam ptaszki umilając jednocześnie drogę. Byliśmy też zobaczyć jak przebiega praca przy budowie ronda na ulicy Zachodniej. Stały tam koparki, leżało dużo materiałów budowlanych, olbrzymi kopiec ziemi i transport Drogbudu Gostyń. Prace są bardzo zaawansowane. Po obejrzeniu i zrobieniu zdjęć poruszaliśmy się dalej, teraz chodnikiem przy blokach na osiedlu Tysiąclecia. Rosną tam wieloletnie brzozy z charakterystyczną białą korą o tej porze roku zazielenione, ze zwisającymi, żółtymi kotkami, przy potrąceniu pylące. Zmierzaliśmy do Domu Kultury na wystawę malarstwa Pani Doroty Lisewskiej.
Autorka wystawionych około pięćdziesięciu prac, przyszła do nas na spotkanie. Opowiedziała o początkach swojego malarstwa. Należąc do GUTW zapisała się do grupy plastycznej. Nie miała żadnego doświadczenia w tym zakresie, tylko szczere chęci do malowania. Pod okiem Agaty Superczyńskiej, która prowadziła kółko, powstawały pierwsze próby malarskie. W roku 2009 wystartowała już ze swoimi pracami w powiatowym konkursie pod nazwą Gostyńskie Strofy i Obrazy – „Oni żyją wśród nas”, organizowanym przez Bibliotekę Publiczną w Gostyniu oraz GUTW. Zdobyła nagrodę za tryptyk „Ruiny zamku w Nieparcie”. Co ciekawe, zainspirował ją do tej twórczości usłyszany wiersz pt. „Ruiny Niepartu” autorstwa Tadeusza Wujka. Będąc w sali wystawowej w otoczeniu obrazów autor jeszcze raz go zarecytował. Na wystawie prezentowane są głównie pejzaże w technice olejnej, ale i akwarele. Wystawę zdobiły jeszcze takie obrazy jak: „Za mostem – zamek w Rydzynie”, „Krzyk przeszłości”, „Poranek”, „Barwy jesieni”. Byliśmy zachwyceni wszystkimi obrazami. Od dłuższego już czasu malarka Dorota Lisewska jest członkiem Klubu Plastyka działającego w Gostyńskim Ośrodku Kultury.
Wychodząc z Hutnika nie sposób było nie zauważyć i zachwycić się okazałą, rozłożystą wierzbą w wiosennym rozkwicie. Przystanęliśmy, aby na nią popatrzeć. Kończąc spacer, w czasie którego przeszliśmy 5,5 km, weszliśmy do stołówki przy Gimnazjum nr 2, mieszczącej się po drugiej stronie ulicy. Mile przyjęci i obsłużeni przy dużym stole smakowaliśmy kawę i wyborne cukierki. Przy tym Ola czytała żarty zaczerpnięte z kartek kalendarza. Maria przedstawiała ciekawostki o jajkach wielkanocnych. Jadzia wiersz pt. „Grunt to ruch”, autorstwa Tadeusza Wujka, który to doskonale podsumował sens naszego spaceru. Na koniec Jadzia złożyła wszystkim obecnym życzenia z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocnych.
tekst Maria Ratajczak
zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
Tytuł artykułu został zaczerpnięty z hasła, które dzieci niosły na transparencie maszerując ulicami Gostynia w Dniu Wiosny. Spacerowicze z UTW również jak dzieci, potrafią się cieszyć nie tylko z wiosny. Odzwierciedleniem tego jest wiersz Tadeusza Wujka pt.”Spacerowicze”. Oto urywek:
Gdy piechurzy na spacerze
To pogoda musi być
Nastrój w grupie doskonały
Gwar i uśmiech, chce się żyć […]
Wędrujemy zwartą grupą
Zawsze w zgodzie i humorze
Obserwując nas z daleka
Pozazdrościć każdy może.
Mamy powód by się cieszyć, bowiem przyroda, która zasnęła jesienią, teraz się budzi i otwiera przed nami nowe nadzieje. Na jej powitanie wyszliśmy dwunastoosobową grupą w środę 22 marca 2017r. o godz. 9.00.
Rano niebo było lekko zachmurzone, ale później robiło się cieplej i przyświecało słońce. Wyruszyliśmy ulicą Polną w kierunku Wrocławskiej. Obok sądu rosną skromne, na razie ukryte w trawie, tulipany i żonkile. Jeszcze trochę i dumnie podniosą głowy i rozkwitną. Warto było się zatrzymać i popatrzeć także na bzy oraz magnolie z pąkami gotowymi do rozkwitu. Dalej, z niemałym wysiłkiem, szliśmy pod górkę ulicą Wielkopolską. Minęliśmy Spółdzielnię Mleczarską, robiąc jeszcze parę kroków byliśmy na Brzeziu. Tam już w ciszy można było ukoić wzrok patrząc na piękną zieleń młodej oziminy i usłyszeć śpiew ptaków.
Po drodze wstąpiliśmy do „Rajskiego Ogrodu” Państwa Nowackich. Tam zachwyciliśmy się pięknymi kolorami przygotowanych w skrzynkach kwiatów wczesnowiosennych: stokrotek, jaskrów, prymulek, niezapominajek. Podziwialiśmy różniące się kolorem, a także wielkością bratki.. Czekają, by je zabrać i ozdobić nimi balkony czy rabatki. Zrobiliśmy też małe zakupy nasion, cebulek kwiatowych, które posadzimy na swoich działkach lub ogrodach.
Ulicą Strzelecką doszliśmy do baru „U Franka”. Tam była pachnąca, smaczna kawa i delicje, trochę pogaduszek. Halina odczytała pedometr, który wykazał, że przeszliśmy dotąd 6 km. Na koniec Halina przeczytała jeszcze jeden wiersz naszego kolegi Tadeusza pt.”Uśmiechać się”, który dawał wskazówki jak być szczęśliwym.
Tekst Maria Ratajczak
Autor: Biderman Aleksandra
Zima się kończy, nastaje wiosna, w przyrodzie wszystko się odmienia. Można już teraz zauważyć wiele jej oznak. Nasze długie spacery są okazją, aby dokładnie obserwować zachodzące zmiany. Dnia 8 marca 2017 r. gotowych do wędrowania było jedenaścioro uczestników. Wspólnie ustaliliśmy trasę. Prowadziła ona od biura do ulicy E. Bojanowskiego, dalej zdążaliśmy w kierunku wschodnim do ul. Nad Kanią. Ulicę tę przemierzyliśmy do samego końca, zatrzymując się przed lasem. Maszerując chodnikiem spoglądaliśmy na ogrody przed posesjami. Na szarej ziemi, czasem nawet pośród zeschłych liści, wyrosły pierwsze wiosenne kwiaty-przebiśniegi. Na bardziej nasłonecznionym miejscu pokazały się krokusy. Kolorem fioletowym, żółtym i białym rozpoczęły ozdabiać ogrody. Mijaliśmy też pola oziminy, a na końcu obejrzeliśmy powstające dwa nowe domy mieszkalne o ciekawej architekturze.
Dalszy ciąg spaceru, to droga prowadząca do Bogusławek. Przy niej na rowie pojawiały się krzewy wierzby pospolitej. Nie miały liści, ale na pędach rosły kwiaty zwane baziami. Mieniły się w słońcu szaro-złotymi kolorami. Droga ta doprowadziła nas do polnej, wyboistej, prowadzącej do Klasztoru. Tam zadziwiła nas ilość jemioły pasożytującej na konarach drzew. Ale jest też z niej pożytek, bowiem wyciąg z jemioły jest składnikiem niektórych leków.
Następny odcinek trasy, to szeroka aleja z miejscami postojowymi o nazwie: Czereśniowa. W zimie gmina posadziła wzdłuż górnej części blisko 80 drzewek lipy. A przy chodniku pojawiły się klony pospolite. Drzewka zostały wzmocnione palikami i odpowiednimi taśmami.
Zdążając ponownie do ulicy Nad Kanią zatoczyliśmy duży krąg, doświadczając nowych przeżyć na przebytych 8 km drogi.
Spacer zakończyliśmy kawą w stołówce VERNI. Jak przystało na Dzień Kobiet, Ola opowiedziała kilka żartów na ten temat, Maria przeczytała cytaty Stanisława Wyspiańskiego „Kobieta jest tajemnicą”, a Halina… definicję prawdziwej przyjaźni.
tekst Maria Ratajczak
zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
Mróz szczypał nas w nosy i uszy, gdy maszerowaliśmy ulicą Zachodnią, dnia 8 lutego 2017 roku. Mrozu było -7 stopni C, ale lekki wiatr go jeszcze potęgował. Amatorów spaceru było 6. Tadeusz, jak przystało na dobrego przewodnika, miał już zaplanowaną trasę. Różniła się ona od ostatniej tym, że wychodząc z ulicy Leśnej na Polną, skręciliśmy w odwrotnym kierunku, bo zachodnim. Był tam ważny cel, bowiem na polu za ogródkami działkowymi pracowników huty, wybudowano nową, ładnie prezentująca się ulicę. Nosi ona nazwę Zachodnia. To ta droga połączy ulicę Polną z Leszczyńską. Mieliśmy okazję, jako jedni z pierwszych przemaszerować po niej. Zbudowane są krawężniki, chodniki, oświetlenie uliczne, kanalizacja deszczowa. Ulica ta zostanie włączona w drogę krajową nr 12. Połączona będzie rondem, które ma być wybudowane w bieżącym roku. Chyba drogowcy przymierzają się do dalszych robót, ponieważ spotkaliśmy tam samochód z pracownikami i koparkę. Na następnych spacerach będziemy mieli okazję obserwować toczące się tam prace. Z różowymi buziami szliśmy dalej, kawałek polną dróżką, dalej chodnikami przy blokach, aż dotarliśmy do parku miejskiego.
Zwyczajowo wstąpiliśmy do restauracji U Franka. Wypiliśmy kawę i poczęstowaliśmy się babką delikatną jak puch. Łucja zrobiła tę niespodziankę, wstała wcześnie rano by ją upiec i zabrać świeżutką. Czyn ten mówi wiele o naszej przyjaźni i głębokiej wspólnocie. Konsumując, rozgadaliśmy się o kuligach, tych które widzieliśmy i tych, w których sami braliśmy udział. Najczęściej były to na połączone ze sobą sanki. Przy okazji Tadeusz wspomniał o zimowej modzie biskupianek, ich sposobie noszenia dużych chust, które zakładały ubierając się cieplej. Zwłaszcza starsze panie. Rozmawialiśmy o ostatniej książce Grzegorza Skorupskiego pt. „Smak błękitu” oraz o książce i filmie pod tym samym tytułem „Światło między oceanami” autorstwa M.L. Stedman.
Sądzimy, że nasza rekreacyjna aktywność fizyczna, podczas której przeszliśmy 6 km pozwoli nam ominąć przeziębienie i nas bardziej zahartuje.
tekst Maria Ratajczak
zdjęcia Krystyna Zubaczyk aparatem Marii Wujek
