ŁEBSKIE WCZASY – Gostyński Uniwersytet III Wieku

To były naprawdę łebskie wczasy! Łebskie – oczywiście – bo w Łebie, ale przede wszystkim dlatego, że spędzone z głową, mądrze, z pożytkiem i dla duszy, i dla ciała.
Zacznijmy jednak od początku, jak przystało na sprawozdanie.

W Łebie w pensjonacie Oaza w okresie od 18 – 28 czerwca 2018 r. wypoczywała 54-osobowa grupa studentów GUTW, wśród nich także niżej podpisana.
Łeba, licząca ok. 4000 stałych mieszkańców, w sezonie letnim przeżywa prawdziwy najazd turystów i zamienia się w niemal wielotysięczną metropolię. My na szczęście nie doświadczyliśmy tłoku – sezon na dobre jeszcze się nie zaczął, a pensjonat zgodnie z nazwą był prawdziwą oazą spokoju i ciszy.
To już po raz piąty studenci GUTW wyjeżdżają na wczasy nad morzem dzięki pomysłowi i talentowi organizacyjnemu naszej koleżanki Oli.
W poniedziałkowy ranek o godz. 6.00 wyruszamy z dworca PKS. Zapowiada się pogodny, słoneczny dzień. Kierowca – pan Sławek – jedzie pewnie i bezpiecznie. Kilka minut po starcie Ola przekazuje informacje o miejscu, w którym spędzimy najbliższy czas, i czekających nas atrakcjach. Na dłuższy postój zatrzymujemy się w Podgajach. Na miejsce docieramy ok. godz. 15.00.
Łeba przywitała nas słoneczną pogodą. Wysiadamy z autobusu. Gospodarz obiektu już na nas czeka. Zajmujemy pokoje i po zakwaterowaniu wyruszamy na rekonesans, a przede wszystkim przywitać się z morzem. Z naszego pensjonatu możemy dojść do plaży różnymi ścieżkami i ulicami.
Dziesięciodniowy pobyt nad morzem obfitował w różne atrakcje przeżywane indywidualnie i w grupie. Nie ograniczał nas żaden sztywny harmonogram. Żywiliśmy się we własnym zakresie, testując różne punkty gastronomiczne, sami też wybieraliśmy sposób spędzenia czasu. Pogoda nas może nie rozpieszczała, ale słońca nie brakowało i po kilku dniach spacerów morską plażą skóra każdego z nas nabrała opalenizny. Idąc na plażę, mijaliśmy siłownię, która zachęcała do ćwiczeń na wolnym powietrzu. Ciekawą trasą spacerową było nabrzeże wzdłuż kanału rzeki Chełst, która wpływa do Łeby, i dalej wzdłuż samej Łeby. Tak dochodziliśmy do falochronu, skąd obserwowaliśmy bramę portową i statki wycieczkowe wychodzące w morze i powracające do portu. „Żelaznym” punktem programu chyba każdego uczestnika naszego turnusu było oglądanie wschodu i zachodu słońca na plaży i utrwalanie tych pięknych widoków na zdjęciach.
W Łebie jest dużo ciekawych miejsc, które warto było zobaczyć. Jednym z nich jest Muzeum Motyli, do którego cała grupa udała się następnego dnia. Stała wystawa składa się ze 102 gablot entomologicznych. Umieszczono w nich ponad 3500 motyli i innych owadów niemal z całego świata, np. największe na świecie motyle Attacus Atlas, które wielkością dorównują tradycyjnej patelni. Zachwycaliśmy się niezwykłymi kształtami i barwami, z zapartym tchem słuchaliśmy opowieści przewodnika o zwyczajach tych owadów. W sklepiku z pamiątkami niektórzy z nas zrobili drobne zakupy.
Inną atrakcją jest największy w Polsce Labirynt 3D o powierzchni 5000 m². Wybraliśmy się tam w środę w godzinach popołudniowych. Okazało się, że nie jest łatwo poruszać się po labiryncie wśród ścian iglaków. Wielokrotnie błądziliśmy, wchodziliśmy w ślepe uliczki, ale ostatecznie zdobyliśmy 5 baz. Z platform widokowych usytuowanych przy poszczególnych bazach oglądaliśmy rozległą panoramę, a po zdobyciu ostatniej bazy bardzo łatwo trafiliśmy do wyjścia.
Niemal wszyscy uczestnicy wczasów skorzystali z propozycji wycieczki do Trójmiasta. Czwartkowy dzień od rana był bardzo słoneczny i gorący. Wyjechaliśmy o godz. 9.00. Po drodze w Lęborku dołączyła do nas przewodniczka, która oprowadzała nas po Gdańsku, Sopocie i Gdyni. W trakcie jazdy mijaliśmy długie odcinki, na których trwały roboty drogowe: budowa nowej drogi, poszerzanie istniejącej, budowanie ścieżki rowerowej.
Choć wielu z nas było już w Trójmieście, z przyjemnością po raz kolejności wędrowaliśmy wzdłuż Motławy, spoglądając na najbardziej charakterystyczną budowlę w mieście stanowiącą symbol Gdańska czyli Żuraw – największy dźwig portowy w średniowiecznej Europie, w którym dziś mieści się oddział Narodowego Muzeum Morskiego. Robiliśmy sobie zdjęcia pod Fontanną z Neptunem, zajrzeliśmy do Bazyliki Mariackiej. Z okien autokaru widzieliśmy historyczne już miejsca: Stocznię Gdańską ze słynną i kultową bramą oraz powstałe tu niedawno Europejskie Centrum Solidarności.
Z Gdańska udajemy się do Sopotu wprost na molo, którego pomost ma długość ponad 511 m i jest najdłuższym drewnianym pomostem w Europie. Przy głowicy mola znajduje się przystań dla ponad 100 jachtów. Ci, którzy nie zdecydowali się na spacer po molo, odpoczywali i raczyli się lodami na Skwerze Kuracyjnym, na którym znajdują się przepiękna zabytkowa fontanna, latarnia morska z punktem widokowym, muszla koncertowa, punkty gastronomiczne oraz dużo zieleni.
Sopot opuszczaliśmy bardzo pospiesznie z powodu nagłego, choć prognozowanego, załamania pogody. Silne zachmurzenie oraz porywisty wiatr sprawiły, że niemal biegiem ruszyliśmy do autobusu. Zdążyliśmy wsiąść, zanim spadły pierwsze krople deszczu.
Deszcz towarzyszył nam w drodze do Gdyni. Wysiadamy na Skwerze Kościuszki. Mimo mżawki odbywamy spacer po nabrzeżu, fotografujemy się na tle cumujących tu okrętów Daru Pomorza i Błyskawicy. O godz. 19.00 wróciliśmy do Łeby.
Następnego dnia od rana było pochmurno, zimno, deszczowo. Przełożyliśmy na inny dzień wyjazd na wydmy. Postanowiliśmy pójść do Oceanarium, które powstało w 2002 roku. Trudno spamiętać nazwy wszystkich pływających stworzeń: kolorowych ryb, krabów, rekinów i innych mieszkańców podwodnych głębin, o których interesująco opowiadał pracownik Oceanarium.
W tym czasie się rozpogodziło, więc każdy z nas zaplanował sobie sposób spędzenia dalszej części dnia.
Wyjazd następnego dnia do Rąbki okazał się pechowy. Od rana było dość pochmurno, ale nie padało. Po śniadaniu wsiedliśmy do „ciuchci”, która zawiozła nas do Rąbki. Z przystani Żeglugi Pasażerskiej usytuowanej nad jeziorem Łebsko wyruszamy w rejs statkiem w kierunku Wydm Ruchomych. Rejs po jeziorze Łebsko był bardzo przyjemny. Dowiadujemy się, że to największy zbiornik przybrzeżny, a trzecie co do wielkości jezioro w Polsce. Wysiadamy na przystani Wyrzutni Rakiet, skąd udajemy się w kierunku wydm. Nie zraża nas to, że siąpi – na razie – mżawka. Wspinamy się na wydmy, co nie jest wcale proste i łatwe. Z powodu coraz bardziej intensywnego deszczu rezygnujemy ze zdobycia ponad 30 metrowej Góry Łąckiej, która jest najatrakcyjniejszą ze wszystkich wydm na terenie SPN, z jej wierzchołka podziwiać można przepiękną panoramę na Mierzeję Łebską. Schodzimy z wydmy i wracamy na przystań. Większość postanowiła wsiąść do meleksów, nieliczni w strugach deszczu, przemoczeni do suchej nitki, wracali pieszo.
Wraz z przewodnikiem wchodzimy na teren Muzeum Wyrzutni Rakiet. W czasie II Wojny Światowej był to tajny niemiecki poligon doświadczalny, w którym odbywały się próby z tajną niemiecką „Wunderwaffe” (Cudowną Bronią) oraz rakietą przeciwlotniczą, „Rheintochter” (Córka Renu). Słuchając gawędy przewodnika, uświadamiamy sobie, jak wiele tajemnic dotyczących naszej przeszłości jest do odkrycia i poznania. Wyprawa na wydmy okazała się interesującą przygodą. W drodze powrotnej pogoda się nieco poprawiła, a przed wieczorem zupełnie się rozpogodziło.
Poniedziałek w drugim tygodniu naszego pobytu zapamiętamy z dwóch powodów. Po śniadaniu niemal wszyscy poszliśmy do Muzeum Bursztynu. Do zwiedzania jest 400m² powierzchni. Po 4 salach wystawowych oprowadzał nas przewodnik. Jego gawęda dostarczyła nam sporej porcji wiedzy. Pierwsza sala to las bursztynowy – rekonstrukcja pradawnego lasu sprzed 40 mln. lat, który zapoczątkował proces tworzenia się dzisiejszego bursztynu. W sali epoki lodowcowej zobaczyliśmy naturalnej wielkości zwierzęta z tej epoki, mi.in mamuta i tygrysa szablastozębnego. Uwięzione w bursztynie owady można było oglądać w sali inkluzji. Wreszcie bursztynowa komnata, a w niej ekskluzywne eksponaty z bursztynu. Po zwiedzeniu muzeum zakupiliśmy pamiątki, oczywiście z bursztynu.
Opuszczamy muzeum i w mniejszej już grupie udajemy się na spacer nad Łabędzi Staw, niestety bez łabędzi, ale z pięknymi nenufarami porastającymi jego brzegi. Jeszcze mniejsza grupa, bo tylko troje osób odwiedziło magiczny labirynt, który dostarczył nam sporej dawki wesołej zabawy. Zbudowany z 145 luster labirynt ma długość ponad 50m i niełatwo można było odnaleźć drogę do wyjścia. Uśmialiśmy się też do łez w gabinecie krzywych zwierciadeł, oglądając nasze zdeformowane sylwetki.
To nie koniec atrakcji tego dnia. Wieczorem spotkaliśmy się na grillu, jedząc kiełbaski popijane piwem i bawiąc się przy muzyce.
W Łebie nie ma zbyt wielu zabytków, dlatego tym bardziej warto było zobaczyć ruiny, a właściwie szczątki kościoła św. Mikołaja – najprawdopodobniej narożny fragment lewej nawy głównej, który został podparty drewnianymi pniami. Zachowany fragment to pozostałości gotyckiego kościoła, który wybudowany został w XIV wieku na terenach dawnej Łeby. Po wielkiej powodzi, jaka nawiedziła Łebę w 1570 roku, jej mieszkańcy przenieśli się na obecne tereny, a kościół stopniowo został zniszczony przez siły natury.
Nie sposób było ominąć pierwszą w Polsce Aleję Prezydencką, wzdłuż której umieszczono odciski dłoni wszystkich prezydentów Polski, poczynając od Ryszarda Kaczorowskiego, na obecnym prezydencie kończąc.
Oaza dysponowała kilkunastoma rowerami dla gości ośrodka. Korzystaliśmy z nich chętnie zwiedzając okolice Łeby. W miarę jak turnus zbliżał się do końca, pogoda się poprawiała, a w dzień odjazdu było słonecznie i bardzo ciepło. Gospodarze Oazy żegnali się z nami serdecznie, a i my byliśmy zadowoleni z pobytu.
Wyruszyliśmy o godz. 9.40. Na dłuższy postój ponownie zatrzymaliśmy się w Podgajach, gdzie czekał na nas zamówiony wcześniej obiad oraz pyszny deser w postaci kawy i sernika.
Droga powrotna przebiegała bez zakłóceń. Do Gostynia dotarliśmy ok. godz. 18.00. Zanim się rozstaliśmy, podziękowaliśmy kierowcy za bezpieczną jazdę, a Oli za wybór miejsca i dobrą organizację. Już myślimy, dokąd wybierzemy się za rok.