Autor: Biderman Aleksandra
26 sierpnia 2020 roku. Pierwszy spacer po wakacyjnej przerwie. Właściwie, planowo drugi, ale ten pierwszy nie wypalił. Dziś od rana lało, ale potem się wypogodziło na tyle, że możemy iść na spacer. Nadal jednak chmury są ciemne, nie wróżą niczego dobrego. Parasole mamy, jakby co.
Nie zapuszczamy się dziś daleko, żeby w razie deszczu móc się gdzieś schować. Ale im dalej szliśmy to słoneczko zaczynało nam znaczyć drogę. Przy murach Fary stoi od trzech lat pusta kolumna. Do października 2017 roku wieńczyła ją figura św. Małgorzaty, patronki kościoła. Była jednak w bardzo złym stanie i została przekazana do renowacji. Renowację przeprowadzono w Katedrze Konserwacji – Restauracji Architektury i Rzeźby Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Bezpośrednio przywróceniem świetności postaci św. Małgorzaty zajmowała się studentka konserwacji Agata Ogińska, dla której ta praca była pracą magisterską kończącą jej sześcioletnie studia. 16 czerwca 2020 roku figura wróciła. Nie będzie jednak już stała na cokole, znalazła swoje miejsce w kaplicy św. Anny. Ołtarz w tejże kaplicy też odzyskał dawną świetność. Lśni pełnym blaskiem. Zarówno renowacja figury, ołtarza, ambony, drugiego ołtarza i innych zabytków farnych możliwa jest w większości z odpisu 1% podatku na Towarzystwo Miłośników Gostyńskiej Fary.
Idziemy do muzeum, a w nim ostatnie dni wystawy „Lalki świata” ze zbiorów Muzeum Lalek w Pilźnie k. Tarnowa. Początki tego muzeum sięgają roku 1981. Było ono wtedy pracownią, która opracowywała i wykonywała stroje na gotowe korpusy lalek. Lalki w strojach ludowych jako pamiątki z Polski sprzedawane były najczęściej turystom z zagranicy. Zagraniczne wyjazdy służbowe zaowocowały współpracą oraz owocną wymianą produktów i tak powstało Muzeum Lalek. Lalki pełniły od najdawniejszych czasów różnorakie role. Kojarzone były z kultem urodzaju i płodności, pełniły funkcję ilustracyjną i dokumentacyjną, były lalki, które wiązały się z dobrem ale i takie, jak np. chimery, potwory, zniekształcone zwierzęta, które wiązały się ze złem. Na wystawie mamy lalki z różnych krajów, wykonane z plastiku, porcelany, materiałów, drewna, kości bawołu, papieru, liści kukurydzy.
Z muzeum udajemy się na górę zamkową. Rozpościerają się przed nami cudne widoki: rynek gostyński z figurą Jezusa Chrystusa, pobliskie domy widoczne niejako „od tyłu”, podwórka tychże domów, Kanię płynącą leniwie tuż pod górą, równo skoszone łąki, bociana, który zadomowił się na kominie pobliskiego ogrodnictwa, kościół Farny, cukierniczkę, osiedla mieszkaniowe z nowopowstającym blokiem na osiedlu Słonecznym i dużo, dużo zieleni. Wiejący wiatr rozwiewał nam włosy, ale było ciepło.
Spacer zakończyliśmy w kawiarni Kameralna na dobrej kawce i serniku rozmawiając o minionych wakacjach, planach na przyszłość i podziwiając prace Aleksandry Adamczak zawieszone na ścianie kawiarni.
Ogólny bilans – skromne 4 kilometry.
Zdjęcia i opis Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
A droga jak brzeg nieznany
Wśród pól i łąk skoszonych
Grażyna Łobaszewska. Autostrada do nieba
27 luty – ostatni nasz spacer przed pandemią. Było nas wtedy 17 osób. Minęły cztery miesiące. Bardzo nam brakowało tych spacerów, a jeszcze bardziej brakowało nam siebie. Zżyliśmy się z sobą przez te wszystkie lata, tworzymy niemal rodzinę. Pandemia uniemożliwiła nam spotkania. Powoli wszystko wraca jednak do normalności.
Dziś pierwszy spacer po czterech miesiącach w bardzo okrojonym składzie. Zaledwie trzy osoby. Z dworca PKS ruszamy podmiejskim autobusem pod klasztor. Wysiadamy i Maria zaprasza nas do środka. Na głównym ołtarzu wystawiona jest Monstrancja z Medjugorie Królowa Pokoju. Monstrancja została wykonana w gdańskiej pracowni Mariusza Drapikowskiego. Do jej wykonania użytych zostało dwanaście meteorytów. Ich nieziemskie pochodzenie symbolizuje wieniec z „gwiazd dwunastu”. Monstrancja ma swym wyglądem i konstrukcją nawiązywać do nadprzyrodzonego wizerunku Maryi, która w swym sercu nosi Chrystusa, swojego syna. Swoją symbolikę mają również barwy kamieni, których użyto do powstania Monstrancji np.: kolor biały – określa czystość i wieczną chwałę, żółty – majestat i chwałę Boga, zielony – dziewictwo i nadzieję, błękit – wierność, nieskazitelność, bezpośrednie obcowanie z Bogiem. Waga samej kryształowej monstrancji to 25 kg., wysokość 1,5 m. Monstrancja ta wędruje po różnych kościołach Polski, by ostatecznie wrócić do Medjugorie do budowanej specjalnej kaplicy do adoracji Pana Jezusa.
Po opuszczeniu klasztornych murów kierujemy się w stronę Drzęczewa, gdzie swój początek ma nitka obwodnicy Gostynia. Wokoło pola w różnych odcieniach zieleni. Na rowach rosną malownicze maki, rumianki, fioletowe dzwoneczki trawy różnych gatunków. Jesteśmy na początku autostrady. Pogoda niezbyt miła, co chwilę otwieramy i zamykamy parasole. Idzie nam się doskonale, bo cały czas z górki. Piękna ścieżka pieszo – rowerowa, obok rów, dalej jezdnia, po której co chwilę przejeżdżają samochody. Przed nami coraz bliżej widoczne z oddali osiedle Pożegowo. Dochodzimy do ulicy Nad Kanią i tam u naszej dobrej znajomej zostajemy poczęstowane kawą i ciastem. Pogoda podczas drogi powrotnej jest łaskawsza. Przestało padać. Podziwiamy piękne posesje położone wzdłuż drogi, zachwycamy się ogródkami pełnymi kwiatów. Dziś przeszłyśmy 17 tysięcy kroków, co daje 10 i pół kilometra. Zachwycające…
Lipiec jest miesiącem bez spacerów. Wszystkich zapraszamy na kolejne począwszy od drugiej środy sierpnia.
Tekst i zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
27 lutego 2020 r. Do końca miesiąca pozostały całe dwa dni, bo w tym roku przypada rok przestępny. Na starcie gotowych do spaceru 17 osób, w tym dwaj panowie. Przysłowie mówi: ”luty, obuj dobre buty”. Nie jest tak źle, choć na dzisiejszy dzień bardziej pasowałoby marcowe powiedzenie: ”w marcu jak w garncu”, gdyż dzisiaj mamy i śnieg, i deszcz, i spomiędzy chmur nieśmiało wygląda słoneczko.
Trasę dziś wyznacza Maria. Idziemy tak, by nasz spacer zakończyć „U Franka” – Czemu właśnie tam? Zaraz się dowiecie, Idziemy więc koło dworca PKS-u, potem laskiem naprzeciwko huty, ulicą Leśną, Zachodnią, koło Tesco i wchodzimy tunelem do parku. A, jeszcze, żeby nie być gołosłownym robimy sobie zdjęcie z odrobiną śniegu w huckim lesie, bo to chyba jedyne opady śniegowe tej zimy.
W barze czeka nas niespodzianka. Dokładnie dziś minęło 55 lat od dnia kiedy Maria i Tadeusz przysięgali sobie dozgonną miłość. 55 lat – szmaragdowe, lub jak mówią inni, platynowe gody. Były życzenia następnych rocznic, zdrowia, radości, spełnienia marzeń. Jak im udało się doczekać tak pięknej rocznicy? Bo o co w tym życiu chodzi? „W życiu tak naprawdę chodzi o codzienność. O herbatę wypitą w spokoju rano. O wspólnie zjedzoną kolację. O to, kto wstawi pranie. O kupno soczystych, słodkich pomarańczy. O makaron z serem i brokułami. O własną hodowlę ziół na balkonie. Poranne przytulenie. Trzymanie się za dłonie. Nową, różową szminkę. Delikatne promienie słońca na skórze. Planowanie wakacyjnych podróży. Każdy z nas chce być wielki, wiele osiągnąć, przeżyć jak najwięcej. Czujemy niedosyt, lecz to nie o to chodzi. Nie o to chodzi, by być w życiu najlepszym. Chodzi o to, by jak najlepiej przeżywać dni, które jeszcze są przed nami”. Jubilaci ugościli nas kawą i słodkościami a ja przeczytałam dwa wiersze gwarowe, które serdecznie nas rozbawiły.
Przeszliśmy dziś 5,5 km robiąc prawie 9 tysięcy kroków.
Tekst i zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Zbigniew Kosiński
W dniu 13 lutego w Liceum został wygłoszony referat pod tytułem – „Jakość wody wodociągowej w Gostyniu. Czy kamień w wodzie szkodzi? Jak się go pozbyć? Wykorzystanie filtrów przydomowych i nadzbankowych do poprawy jakości wody”.
W referacie zostały zaprezentowane zagadnienia z zakresu jakości wody wodociągowej i butelkowanej. Autor omówił zagadnienia związane z twardością, czyli popularnym kamieniem, zwracając uwagę na jego gospodarczy i zdrowotny charakter. Przedstawił zasady doboru i eksploatacji filtrów przydomowych, a także nadzbankowych. Przedstawione zostały zagadnienia związane z jakością wody, które każdy powinien znać, a które wpływają bezpośrednio na jej zdrowotne właściwości.
Autor: dr inż. Łukasz Weber, gostynianin, specjalista ds. technologii uzdatniania wody, doradca i współpracownik wodociągów w całym kraju. Członek Komisji ds Bezpieczeństwa Zdrowotnego Wody przy Głównym Inspektoracie Sanitarnym w Warszawie, w latach 2015-2017. Autor cyklu szkoleń dla pracowników przedsiębiorstw wodociągowych, wg których szkoleni są pracownicy Stacji Uzdatniania Wody w całej Polsce.
oprac. Zbigniew Kosiński
Autor: Biderman Aleksandra
12 lutego 2020 roku przywitał nas bardzo wietrzną i zimną pogodą. Niby na termometrach były 4 stopnie na plusie, ale odczuwalna temperatura to około 0 0 C. Mimo to przybyło nas dziewięcioro.
Po krótkich ustaleniach odnośnie trasy ruszamy do muzeum. Żeby nie było tak słodko i krótko idziemy ulicą Młynarską wchodząc w ulicę Górną. Tutaj już odczuwa się silne powiewy wiatru a będzie jeszcze gorzej. Wchodzimy w tzw. tunel, przejście między blokami. Tutaj dopiero wieje!!! Przechodzimy tym tunelem tam i z powrotem raz mocując się z wiatrem, drugi raz będąc przez niego popychanymi. Na trawnikach dostrzegamy nieśmiałe główki stokrotek, a nieco dalej w pełnej krasie dorodne przebiśniegi. Zaliczamy jeszcze dwa wiatrowe przejścia i wchodzimy na plac zabaw dla dzieci. Jeszcze jest pusty, ale już niedługo, kiedy wiosna pokaże na swoje prawdziwe oblicze, zaroi się od dzieciaków spragnionych ruchu po zimowych dniach. W całym parku, którego część stanowi plac zabaw, rośnie mnóstwo drzew i krzewów przeróżnych odmian. Największe zdumienie budzi świerk, który jest… „jakiś dziwny”. Jest to świerk wężowy, którego wysokość dochodzić może do 20 metrów. Ma długie, luźne pędy pokryte sztywnymi igłami. Robimy sobie pod tym nieco dziwnym drzewem wspólne zdjęcie.
Idziemy dalej. Mijamy Prywatkę, lokal, który obecnie jest wynajmowany tylko na imprezy. Schodząc w dół po schodach w kierunku ulicy Taczaka spoglądamy na panoramę Gostynia z trzema wieżami kościołów. Ulicą Taczaka, pierwszego dowódcy Powstania Wielkopolskiego, dochodzimy do kościoła św. Ducha. Przechodzimy na drugą stronę ulicy, mijamy niemal pusty już plac po Fabryce Mebli, Rynek i meldujemy się w muzeum. Na piętrze – wystawa „Wielkopolscy organicznicy. Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”. Władze pruskie od 1875 do 1918 roku nieprzerwanie prowadziły politykę mającą na celu zgermanizowanie wszystkich dziedzin życia w swoim zaborze. W szczególności walczyli z językiem i kulturą polską, przeciwko kościołowi katolickiemu i duchowieństwu, polskim stanem posiadania w rolnictwie, handlu i rzemiośle. Najaktywniej przeciwstawiali się germanizacji Wielkopolanie wprowadzając do swojego codziennego życia zasady pracy organicznej. Kierunek ten preferował legalną obronę bytu narodu polskiego poprzez prace na polu ekonomicznym, społecznym i kulturalnym. Organicznicy m. in. przywiązywali dużą wagę do rozwoju oświaty polskiego społeczeństwa, krzewili narodowe tradycje i kulturę. Lata 30. i 40. XIX wieku jako początki pracy organicznej związane były z Wielkopolską, później objęły też pozostałe zabory. W Gostyniu działało Kasyno Gostyńskie, w Poznaniu wyróżniał się Bazar. Do najbardziej zasłużonych organiczników zaliczali się min. Gustaw Potworowski, Dezydery Chłapowski, Edward Raczyński, Tytus Działyński, Hipolit Cegielski, Karol Marcinkowski.
Po tym łyku historii przełomu dwóch wieków korzystamy jeszcze z otwartej sali historycznej na parterze. Spędzamy tam kilka minut i wychodzimy na zewnątrz. Przez chwilę padał drobny grad z deszczem. Teraz jest ładnie. Przez ciemne chmury nawet próbuje się przebić nieśmiało słoneczko.
Nasz spacer kończymy na kawce w Kameralnej. Przeszliśmy 5 i pół kilometra.
Następny spacer – 27 lutego ( w czwartek) ze względu na przypadającą dzień wcześniej Środę Popielcową
tekst i zdjęcia Aleksandra Biderman
