Autor: Zbigniew Kosiński
Jest środowe późne popołudnie, grupa studentów UTW z Gostynia wspólnie autobusem jedzie do Leszna. Tam w Teatrze Miejskim odbędzie się wystawienie sztuki na podstawie Gabrieli Zapolskiej, adaptowanej do współczesności przez reżysera Marka Prałata. W sztuce pt. ,,Moralność pani Dulskiej pół wieku później” występują jako aktorzy studenci UTW w Lesznie, przedstawienie przygotowano razem we współpracy z teatrem. Grupa gostyńska zostaje zauważona przez Prezes Zarządu leszczyńskiego UTW, która wchodzi na scenę i przed rozpoczęciem spektaklu wita studentów z Gostynia.
Należy podziwiać odwagę, zaangażowanie i chęć gry na scenie i tu mała niespodzianka w rolę pana Felicjana Dulskiego wcielił się były mieszkaniec Gostynia Stanisław Bojak, widzom podoba się kolejna rola męska Aleksandra Świrgonia jako Zbyszka Dulskiego. Dulszczyzna, wymazywanie własnych brudów, ukrywanie swoich spaw we własnej rodzinie jest tematem ciągle aktualnym, samo przeniesienie treści sztuki pół wieku w czasie wyszło nie do końca prawdziwie Danie komórek do ręki aktorom nie rozwiązuje czasowego przesunięcia. Dziś na przykład trudno znaleźć praczkę nie wiem czy to w ogóle jest możliwe. Ale dlaczego ja się czepiam, skoro na widowni nie było ani jednego wolnego miejsca a nasi studenci wrócili do Gostynia zadowoleni z dobrze spędzonego czasu.
tekst i zdjęcia Paweł Karolczak
Autor: Biderman Aleksandra
Niechaj dziadzio z babunią
tak nam długo żyją,
póki komar z muchą
morza nie wypiją.
A ty mucho i komarze
pijcie wodę powoli,
niech się dziadzio z babcią
nażyją do woli.
Dziś Dzień Dziadka – 23 stycznia. 20 C nie wystraszyło się 10 babć i jeden dziadzio Tadeusz. Tadeusz na miejscu zbiórki w imieniu swoich wnuków złożył nam piękne wierszowane życzenia (nasze święto było wczoraj). Ruszamy dzisiaj w kierunku ulicy Starogostyńskiej, lasem koło huty, potem ulicą Leśną aż do ronda Zeidlera. Dalej przez park, obok szkoły muzycznej, ulicą Sądową, przy rondzie im. Czarnego Legionu skręcamy w prawo i udajemy się do biblioteki. Po drodze zamieniamy się często miejscami prowadząc ze sobą owocne dyskusje. Wieje dość zimny wiatr, ale my, zaprawieni w marszach przemy do przodu.
W bibliotece cieplutko. Od progu wita nas wystawa pani Krystyny Kopczyńskiej, emerytowanej nauczycielki zatytułowana „Moja pasja”. A pasją pani Krystyny jest haft krzyżykowy. Na drewnianych ramach osadzone są obrazy wykonane właśnie tym haftem. Podziwiamy wyszyte różnymi odcieniami brązu niewielkie obrazki przedstawiające miasta polskie, maczugę Herkulesa, pomnik Szopena. Wśród prac znalazły się również obrazy Wyspiańskiego, Leonarda da Vinci, Gustawa Klimta. Są postacie kobiet, bukiety kwiatów, pejzaże. Każde z tych małych dzieł sztuki to tygodnie, miesiące żmudnej pracy, ale pracy, która daje zadowolenie, odpoczynek, satysfakcję i przede wszystkim odstresowuje.
Po wszystkich „ochach” i „achach” idziemy na piętro, by delektować się zrobioną przez panie z czytelni kawą. A przy kawie Marylka N. zaznajamia nas z ciekawostkami dotyczącymi historii ekologii, opowiadamy kawały, delektujemy się smacznymi ciasteczkami.
Przeszliśmy 7 km mając w nogach 11 tysięcy kroków.
tekst i zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
Świynta, świynta i po świyntach,
po makoczu i prezyntach,
spadły igły z ogigloka,
rok się skończył i po ptokach.
Dziś 8 stycznia 2020 roku. Dziesięcioro nas na dzisiejszym spacerze. Zamierzaliśmy iść do lasu, ale podobno wstępu do lasu nie ma ze względu na ASF (afrykański pomór świń).
Siła wyższa, nic nie zrobimy. Wobec tego kierownikiem dzisiejszej wycieczki obraliśmy Marię Wujek i to ona właśnie poprowadziła nas ulicami wokół Gostynia aż do muzeum. Przyroda raczej w jesiennej szacie: szaro, ponuro, nagie drzewa, kałuże wody, brak śniegu, w Kani poziom wody wyjątkowo duży. Wystawa „Wypędzeni 1939… wyrzuceni z domu, ograbieni z mienia, więzieni w obozach, deportowani” przygotowana przez Związek Miast Polskich Instytutu Pamięci Narodowej oraz Wielkopolskie Muzeum Niepodległości zrobiła na nas ogromne wrażenie. Historia ta dotyczy kilkuset tysięcy obywateli polskich, których okradziono z mienia i pozbawiono dachu nad głową. Deportacje obywateli polskich z ziem wcielonych do Rzeszy rozpoczęły się zaraz po zakończeniu kampanii wrześniowej w 1939 roku. Niemiecka polityka deportacyjna doprowadziła do powstania obozów śmierci i zagłady Żydów. Deportacje odbywały się głównie do Generalnego Gubernatorstwa i szczególnie intensywnie prowadzone były na terenie Warthegau. Do czasu wywozu do Generalnej Guberni Polaków umieszczano w prowizorycznych punktach zbornych: halach fabrycznych, salach kinowych, klasztorach, szkołach lub obozach przejściowych. Traktowani byli brutalnie, poddawani rewizjom. Pierwszy obóz dla wysiedlonych Polaków znajdował się w Cerekwicy koło Jarocina, największym był Poznań Główna, a najwięcej ludzi przebywało w sześciu obozach w Łodzi. Nasz kolega Tadeusz opowiadał nam, że on jako kilkunastoletni chłopiec wraz z rodziną znalazł się w obozie w Łodzi. Wszystkie dokumenty i fotografie umieszczone na wielkoformatowych planszach pochodzą z archiwów niemieckich i polskich, a także z zasobów lokalnych instytucji kulturalnych oraz ze zbiorów prywatnych.
Po wyjściu z muzeum udaliśmy się do baru „U Franka”. Tam najlepiej smakuje kawa. Żeby odgonić ponure myśli przeczytałam dwa wiersze w naszej poznańskiej gwarze, takie poświąteczne, i jeden dość frywolny. Bardzo się wszystkim podobały.
Niemal 10.000 kroków i 6,5 kilometra to całkiem niezły wynik jak na spacer „wokół komina”.
opisała i zdjęcia zrobiła Aleksandra Biderman
Autor: Biderman Aleksandra
Spacer połączony ze zwiedzaniem gostyńskich żłóbków, Ola z Tadeuszem zaplanowali już na poprzednim spotkaniu. Ponieważ w środę wypadło święto, ustaliliśmy, że pójdziemy w piątek 27 grudnia. Jeszcze w świątecznym nastroju jedenastoosobową grupą udaliśmy się na przystanek autobusowy. Dojechaliśmy do klasztoru, ponieważ stamtąd chcieliśmy rozpocząć nasze wędrowanie.
Wysiedliśmy przed Bazyliką, kilka stopni schodów i otworzyliśmy ciężkie drzwi. Weszliśmy do środka, a tam świątynia owiana ciszą i mrokiem. W bocznej nawie widać od razu gwiazdę i oświetloną stajenkę. W żłóbku na sianie figurka Dzieciątka Jezus, obok Niego matka Maryja i Święty Józef. Są też pasterze z owieczkami, osiołek i inne zwierzęta, jak również trzej mędrcy ze Wschodu, którzy obserwując nową gwiazdę, chcieli poznać Jezusa i udali się do Betlejem by oddać Mu pokłon. Ofiarowali złoto, kadzidło i mirrę. My też pokłoniliśmy się Jezusowi i zaśpiewaliśmy kolędę „Dzisiaj w Betlejem”. Tadeusz wykonał solo trzy pastorałki, które pamięta z młodych lat.
Dalej kolędowaliśmy do szopki znajdującej się w kaplicy przy szpitalu. Zeszliśmy do ulicy Nad Kanią, później Fabryczną i ładnie oświetlony park przy Placu Karola Marcinkowskiego. Weszliśmy od strony szpitala. Ujrzeliśmy szopkę, figurki i żłóbek, te same od wielu lat ale bardzo wymowne. Tadeusz wrzucił aniołkowi stojącemu obok monetę, a pozytywka odtworzyła kolędę „Lulajże Jezuniu”. Wtórując mu, zanuciliśmy kilka kolęd.
Dalsza droga prowadziła nas do Fary. Tam żłóbek usytuowany jest w scenerii przedstawiającej gwiaździstą noc, na tle ruin starożytnych domów w Betlejem. Figurka Dzieciątka Jezus obecna w żłóbku przywieziona jest w tym roku z Betlejem, poświęcona na miejscu narodzin Chrystusa w grocie betlejemskiej. Obok Dzieciątka w szopce miejsce jest dla wszystkich: pasterzy, muzyków, drwala, kowala, kobiet, bawiących się dzieci, owieczek, wielbłądów. Można wprowadzić w ruch młyn, wiatrak, dzwon, posłuchać lub razem zanucić kolędę.
Na koniec zdążaliśmy do kościoła Ducha Świętego. Tam szopka podobna do poprzednich. Nie ma bowiem znaczenia jak urządzony jest żłóbek, ważne aby przemawiał do naszego serca. Wszystkie żłóbki dotykają niezwykłego wydarzenia, które zmieniło bieg historii. Od niego liczymy czas Nowej Ery.
Wracając do domu weszliśmy do biblioteki, kilku studentów kupiło niedawno wydaną książkę Przemysława Pawlaka pt. „Przedpełk”. Osoby te korzystając z obecności pana dyrektora w placówce, dostały dedykację i autograf. Tam też wypiliśmy smaczną kawę z urodzinowymi czekoladkami. Żeby było jeszcze weselej, Ola przeczytała wiersze w gwarze poznańskiej pt. Wszystkiej wiarze zez Poznania, Drogi Gwiazdorze w rudej katanie oraz Mom łogigloka zez łokrągloka. Tadeusz natomiast przeliczył z pedometru kroki na kilometry i okazało się, że przeszliśmy 6,5 km. Aktywność grupowa przyniosła nam korzyści dla ducha i ciała.
tekst Maria Ratajczak
zdjęcia Aleksandra Biderman
Autor: Zbigniew Kosiński
Grudzień to miesiąc spotkań różnych organizacji, kończący się rok powoduje, że ludzie stają się wobec siebie bardziej otwarci i przyjacielscy. We wtorek społeczność Uniwersytetu Trzeciego Wieku spotkała się w zawsze gościnnych progach szkoły muzycznej. Na spotkanie przybyły władze powiatowe i miejskie, byli przedstawiciele uniwersytetów z Leszna i Krzemieniewa. Były życzenia, były upominki, były obietnice wsparcia finansowego naszego Uniwersytetu.
Odpowiednią oprawę uroczystości zapewniły dwie sopranistki z Leszna, które swoim śpiewem przeniosły studentów w czasy Stanisława Moniuszki, co zostało poparte jeszcze prezentacją. Artystki po odśpiewaniu utworów Moniuszki zaśpiewały jeszcze kolędy.
Następnie swoje utwory zaprezentował nasz uniwersytecki chór. Kwiatowe kolorowe wianki na głowach pań wniosły wiosenny klimat chociaż jesteśmy dopiero u progów zimy. Dodatkowo zespól składający się z trzech studentek plus kolega Sylwek zaśpiewali kolejne mniej znane kolędy. Po zakończeniu wystąpień artystycznych uczestnicy przeszli na salę obok. Tam wszyscy składali sobie życzenia indywidualnie. Jako pierwszy specjalnie przygotowane na tę okoliczność życzenia świąteczne z opowieścią wigilijną i prezentacją poezji przygotował ksiądz Artur Przybył.
Zebrana wspólnota wzięła do ręki przygotowane opłatki i zaczęła się nimi indywidualnie łamać. Zapewniam, że nie zabrało pięknych słów, uścisków i pocałunków.
Tekst Paweł Karolczak
Zdjęcia Jolanta Gardyś I Paweł Karolczak
